DKF 13: Tajemnicza postać w techno-westernie

Dyskusyjny Klub Filmowy “13” – projekcja filmu “Legenda Kaspara Hausera”
Środa, 6.05.2015, godz. 18:00
Sala Kameralna SOK, ul. Jana Pawła II 5

Techno-western przepełniony muzyką francuskiego wirtuoza elektroniki DJ-a Vitalica. Surrealistyczna wariacja na temat tajemniczej postaci Kaspara Hausera.

Bilety: 30 złotych (karnet na 6 spotkań DKF), 10 złotych (bilet na pojedynczy seans) na www.bilety.soksuwalki.eu i w kasie SOK

“Legenda Kaspara Hausera”, Włochy 2012
gatunek: dramat
reżyseria: Davide Manuli
występują m.in.: Vincent Gallo, Claudia Gerini, Silvia Calderoni
czas trwania: 95 minut

Nagrody m.in.:
2012 – Festiwal Filmowy ARIZONA UNDERGROUND: Najlepszy Eksperymentalny Film
2012 – Międzynarodowy Festiwal Filmów w Genewie: Specjalne Wyróżnienie Jury
2013 – Festiwal Filmowy w San Francisco: Nagroda Jury

Surrealistyczna wariacja na temat tajemniczej postaci Kaspara Hausera, który w XIX w. nagle pojawił się w Norymberdze, do dziś pozostając zagadką. W podwójnej roli zobaczymy aktora, performera i przede wszystkim artystę Vincenta Gallo. Muzykę napisał wirtuoz francuskiej elektroniki Dj Vitalic. Film odwiedził ponad 40 międzynarodowych festiwali filmowych, gdzie porwał i rozkochał widownie.

Filmowy Kaspar Hauser, ubrany w dres i słuchawki, pojawia się na prawie bezludnej plaży na wyspie „X” nad morzem „Y” w roku „0”. Szeryf (w tej roli Vincent Gallo), który jest jednocześnie DJ-em, rozpoznaje w nim Mesjasza. Księżna, władająca niewielką społecznością, czuje się zagrożona przez blondwłosego chłopca i wysyła przeciw niemu kryminalistę, wielkiego fana disco, o znamiennym imieniu The Pusher (w tej roli także Vincent Gallo), aby rozwiązał problem Kaspara. To techno-western przepełniony muzyką francuskiego wirtuoza elektroniki DJ-a Vitalica.

Filmowi towarzyszy teledysk pt. „Mała odyseja” w reż. Julii Rogowskiej i Magdaleny Załęckiej, młodych studentek reżyserii Warszawskiej Szkoły Filmowej. Klip powstał do utworu pt. „Gold” projektu Owl City.

RECENZJE

“Drugi film w karierze Davide’a Manuliego to niewątpliwie najbardziej osobliwe i najoryginalniejsze dzieło, jakie w tym roku gościło na naszych ekranach. Surrealistyczny teledysk o (pop)kulturze i historii kina. Nie tylko dla fanów elektro, ale z pewnością nie dla każdego.” (Ewa Szponar, Onet.pl) – PRZECZYTAJ CAŁĄ RECENZJĘ

“Na płaszczyźnie symbolicznej interpretuję to jako podanie w wątpliwość funkcjonalności i przydatności współczesnej bezpłciowej i anonimowej kultury. Taki też jest Hauser dla księdza. W jego oczach Kasper jest fałszywym, wypaczonym błędem historii. Jest upośledzonym i przypadkowym kuriozom XXI wieku. Nie takiego zbawiciela oczekiwał. Hauser, podobnie jak Chrystus, przybywa do miasta wierzchem. Hauser zostaje przywieziony na mule (nie na osiołku, jak Jezus, jednak analogia zastosowana przez Manuliego jest w moim odczuciu czytelna). Nie ma jednak w zanadrzu żadnej ideologii, wiedzy czy choćby pomysłu na cokolwiek.” (Maciej Niedźwiecki, Film.org.pl) – PRZECZYTAJ CAŁĄ RECENZJĘ

“Kim jest Kaspar Hauser? To wciąż zagadka. I włoski reżyser Davide Manuli wcale nie stara się jej rozwiązać. Bierze na warsztat tajemniczą opowieść o legendarnym chłopcu bez tożsamości, który nagle pojawił się na ulicach Norymbergi w 1828 roku i przekuwa ją na kapitalny film, który szalenie uwodzi i autentycznie hipnotyzuje widzów.” (Anna Bielak, film.interia.pl) – PRZECZYTAJ CAŁĄ RECENZJĘ

“Z dziełem Manuliego można obejść się na dwa sposoby. Po pierwsze, napiąć się i potraktować je jako przedmiot naukowej interpretacji: uważnie przyjrzeć się symbolice, rozprawiać o wszechobecnej w filmie transgresji (płciowej, gatunkowej, estetycznej), zahaczyć o temat wykluczenia. Można też oglądać “Legendę” jak dzieło sztuki: przeżywać, a nie analizować; pozwolić, by obrazy wsączały się pod powieki, a potem wracały w najmniej spodziewanym momencie. Wreszcie po seansie wrócić do domu i odpalić na YouTubie transowy remix Vitalica do “Second Lives”. A potem powtarzać do znudzenia.” (Łukasz Muszyński, Filmweb.pl) – PRZECZYTAJ CAŁĄ RECENZJĘ

Patronami medialnymi Dyskusyjnego Klubu Filmowego 13 są:

KOLEJNE SPOTKANIA W DYSKUSYJNYM KLUBIE FILMOWYM “13”

18 maja

O KROK OD SŁAWY
USA / 90’
Reżyseria: Morgan Neville
Występują: Darlene Love, Merry Clayton, Tata Vega, Lisa Fischer oraz Claudia Lennear, Gloria Jones, Dr Mable John, Lynn Maybry, Cindy Mizelle, Susaye Greene, Jo Lawry, The Waters Family, Rose Stone, Janice Pendarvis

Dokument muzyczny. Miliony osób znają ich głosy, ale nikt nie zna ich imion. W swoim wciągającym filmie „O krok od sławy” Morgan Neville – zdobywca wielu nagród za reżyserię – rzuca światło na prawdziwe historie chórzystek i chórzystów skrytych za sukcesami największych gwiazd muzyki XXI wieku. Triumfalny i jednocześnie chwytający za serce obraz jest zarówno hołdem złożonym głosom, które ukształtowały i wystylizowały muzykę popularną, a także odzwierciedleniem konfliktów, poświęceń i sukcesów tych, których kariera polegała na współbrzmieniu z innymi.
Ci utalentowani artyści reprezentują różne style, gatunki i epoki muzyki popularnej, ale każdy może podzielić się swoją niepowtarzalną i bardzo osobistą historią o życiu i karierze w cieniu sław. Z archiwalnymi materiałami filmowymi i niezrównaną ścieżką dźwiękową film „O krok od sławy” może pochwalić się wywiadami z takimi artystami, jak Bruce Springsteen, Stevie Wonder, Mick Jagger czy Sting. Jednakże te światowej sławy postaci sceny muzycznej usuwają się w cień, by artyści drugoplanowi, ich życie i historie zajęły główne miejsce na scenie tego filmu.

3 czerwca

WE ARE THE BEST!
Dania, Szwecja / 102’
Reżyseria: Lukas Moodysson
Występują: Mira Barkhammer, Mira Grosin Hedvig, LeMoyne

Nagrody m.in.:
2013 – MFF w Reykjavik – Nagroda Publiczności: Lukas Moodysson
2013 – MFF w Tokio – Grand Prix Tokio: Lukas Moodysson
2014 – Złoty Żuk – Najlepsza charakteryzacja: Lisa Mustafa
2014 – Złoty Żuk – Najlepsza scenografia: Linda Janson, Paola Hölmer
2014 – Festiwal Filmowy Göteborg – Nagroda Lorens: Lars Jönsson

Sztokholm, 1982 rok. Bobo, Klara i Hedvig to zbuntowane 13-latki, które włóczą się po mieście i uważają, że ćwiczenia na w-fie to nuda. Są jednocześnie odważne, silne i bezkompromisowe, ale też niepewne siebie, dziwne i delikatne. Kiedy mama wychodzi do pubu, odgrzewają sobie paluszki rybne w tosterze, stawiają irokezy i piszą piosenki. Zakładają zespół punkowy, mimo że nie potrafią grać na żadnym instrumencie, a wszyscy twierdzą, że punk is dead.

Komentarz reżysera: Chciałem zrobić film pokazujący, że – mimo przesłanek sugerujących inaczej – warto jest żyć. Wspaniale jest mieć przyjaciela, grać na instrumencie muzycznym, nawet jeśli nie zna się reguł, wspaniale jest rozpalić ognisko przy starym pomniku, mieć najbardziej męczących rodziców na świecie, wspaniale jest zwymiotować na czyjeś płyty, być wyśmianym i wygwizdanym. Wspaniale jest być najlepszym.

17 czerwca

EWA
Polska 2010 / 108’
Reżyseria: Adam Sikora i Ingmar Villqist
Występują: Barbara Lubos-Święs, Andrzej Mastalerz, Anna Guzik, Robert Talarczyk, Ola Popławska

Film „Ewa” to historia prawdziwej miłości, tak prawdziwej, że trudno w nią uwierzyć. Ta historia mogła się zdarzyć wszędzie i na nieszczęście zdarza się na całym świecie. Poruszający obraz o silnych relacjach emocjonalnych w rodzinie, o kobiecie, matce, żonie, w której – w obliczu grożącej jej rodzinie biedy – budzi się charakterystyczna dla kobiet siła do walki o to, co dla niej najważniejsze – o dzieci, dom, stabilizację, o możliwość godnego życia.

Film jest pretekstem do analizy otaczającej nas, często trudnej, rzeczywistości i relacji międzyludzkich, jest także bodźcem do ukazania zmagań rodziny ze światem, w jakim przyszło im żyć, z otoczeniem i z własnymi emocjami, bólem, lękami i moralnością. To, co wyzwala w nich siłę do walki z codziennością, to wiara w siłę wartości rodzinnych, przebaczenia i miłości, wpisana w postawy bohaterów, którzy muszą żyć normalnie w nienormalnych warunkach.

Ukazując tradycyjne wartości, poruszając kwestię problemów społecznych, a także propagując wartości etyczne i edukacyjne, autorzy chcą, aby film niósł przesłanie, że dobro i miłość mogą zwyciężyć każde zło. Dramatyczne wybory zmieniające diametralnie perspektywę patrzenia na wszystko mogą być także pretekstem do weryfikacji najważniejszych spraw życiowych i określania priorytetów.

Kategoria: Archiwum