Dyskusyjny Klub Filmowy „13” – projekcja filmu „Raj: Nadzieja”
Poniedziałek, 7.04, godz. 18:00, Sala Kameralna, ul. Papieża Jana Pawła II 5
Ostatnia część trylogii Ulricha Seidla. „Raj: Nadzieja” podobnie jak „Raj: Miłość” i „Raj: Wiara” pokazuje głębokie pragnienie miłości. Tym razem przez pryzmat nastolatki, która zakochuje się w starszym mężczyźnie.
Bilety: 10 złotych na www.bilety.soksuwalki.eu i w kasie SOK.
„Raj: Nadzieja”, Austria, Francja, Niemcy 2012
czas trwania: 91
reżyseria: Ulrich Seidl
zdjęcia: Wolfgang Thaler, Edward Lachman
występują: Melanie Lenz, Verena Lehbauer, Joseph Lorenz
nagrody: nominacja do Złotego Niedźwiedzia na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie (2013)
Trzynastoletnia Melanie spędza wakacje w austriackich Górach Wechsel na obozie dla otyłych nastolatek. Jej matka Teresa wyjechała do Kenii w poszukiwaniu „beach boysów”, a dewocyjnie wierząca ciotka Anna Maria szerzy katolicyzm, chodząc z misją po domach.
Pod opieką wytatuowanego trenera i smukłego dietetyka Melanie stara się zrzucić zbędne kilogramy. W dzień uprawia sport, pilnuje diety i potajemnie podjada słodycze. W nocy upija się w klubie i pali papierosy, a potem do rana plotkuje z koleżanką o seksie. Dbając o ciało, budzi w sobie kobiecość i zakochuje się w starszym o 30 lat przystojnym lekarzu. Za wszelką cenę stara się go uwieść. Naiwne uczucie stopniowo przybiera na sile i staje się obsesją zdesperowanej trzynastolatki. Odkrywając własną seksualność, Melanie rozbudza w sobie pożądanie. Czy uda jej się zdobyć obiekt swoich uczuć?
„Raj: nadzieja” to trzecia (po „Raj: miłość” i „Raj: wiara”) część filmowej trylogii o cnotach chrześcijańskich (miłość, wiara, nadzieja) Ulricha Seidla, którą scala tytuł „Raj”, zainspirowana sztuką teatralną Odona von Horvatha „Faith, Hope and Charity” z 1932 roku.
Tak jak w poprzednich dwóch częściach „Raju”, Seidl pokazuje głębokie pragnienie miłości i poczucia bezpieczeństwa, tym razem na przykładzie wchodzącej w życie samotnej nastolatki (córki bohaterki pierwszej części trylogii „Raj: miłość”).
Media o filmie:
Recenzja autorstwa Anny Bielak – PRZECZYTAJ
Recenzja autorstwa Małgorzaty Steciak – PRZECZYTAJ!
Patronami medialnymi Dyskusyjnego Klubu Filmowego 13 w Suwalskim Ośrodku Kultury są:
Kolejne filmy w ramach DKF „13”:
28.04 – KRĘGU MIŁOŚCI
Nowy film Feliksa Van Groeningena, nagrodzony przez publiczność Berlinale 2013. Historia wielkiej miłości pomiędzy Didierem – liderem muzycznej kapeli a Elise – właścicielką studia tatuażu; pary, którą los wystawia na ciężką próbę. Film ilustruje znakomita bluegrassowa ścieżka dźwiękowa. Elise i Didier od siedmiu lat żyją w szczęśliwym, choć niekonwencjonalnym związku. Połączyła ich gorąca miłość od pierwszego wejrzenia, głęboka potrzeba życia po swojemu i pasja do muzyki bluegrass. Niespodziewanie jednak koło fortuny się odwraca. Kiedy ich kilkuletnia córka Maybelle zapada na poważną chorobę, żarliwe i zmysłowe uczucie poddane zostaje próbie, a Elise i Didier oddalają się od siebie. Zaczynają żyć własnym życiem, ale nadal walczą o córkę, wierząc, że miłość jest w stanie zwyciężyć wszystko. Czy uda im się pokonać przeznaczenie?
5.05 – 5 ROZBITYCH KAMER
Palestyński rolnik – Emad, za pomocą pięciu kamer dokumentuje różne oblicza walki jego wioski z izraelską opresją. „5 rozbitych kamer” to kandydat do Oscara i zwycięzca aż trzech nagród na PLANETE+ DOC FILM FESTIVAL w 2012 roku, w tym nagrody głównej Millennium. Emad mieszka w Bil’in, na zachód od miasta Ramallah, na Zachodnim Brzegu. Pierwszą kamerą zarejestrował, jak izraelskie buldożery w 2005 roku najechały na wioskę i wyrwały oliwne drzewka z ziemi. W tym miejscu, wzdłuż ziemi jego znajomego, powstał wielki mur oddzielający izraelskie miasta od Palestyńczyków. W pierwszych dniach oporu przeciwko izraelskim osadnikom i obecnym wszędzie izraelskim żołnierzom urodził się syn Emada – Gibreel. Emad dokumentował, jak chłopiec dojrzewał i stał się świadomym uczestnikiem pokojowych, antyizraelskich protestów, a także jak szybko i silnie rozrastał się mur. Emad zarejestrował również, jak sympatycy z całego świata, również z Izraela, zapewniali pomoc wiosce, ale gdy opór się zwiększał i sytuacja mocno przybierała na sile, zaczynały się aresztowania, a mieszkańców wioski zabijano. Emad nadal kręci swój film, pomimo próśb żony, która boi się negatywnych konsekwencji. „5 rozbitych kamer” to nie tylko fascynujący obraz, dokumentujący unikalne zdarzenia z historii izraelsko-palestyńskiego konfliktu, lecz również bardzo osobista, poruszająca filmowa wypowiedź na temat walki palestyńskiej wioski przeciwko przemocy i opresji.
19.05 – WIEDŹMA WOJNY
14-letnia Komona opowiada swojemu nienarodzonemu jeszcze dziecku, jak nagle zmieniła się z niewinnego dziecka w żołnierza. Pewnego dnia na jej spokojną wioskę napadła grupa partyzantów. Spalili domy, zabili mieszkańców, a ją zmusili do okrutnego zamordowania rodziców. Osierocona trafiła do armii rebeliantów, gdzie matkę i ojca zastąpił karabin, a łzy, żal i smutek trening psychicznego oraz fizycznego przetrwania. Indoktrynowana i narkotyzowana nauczyła się walczyć w imię idei, której nie rozumiała. Nawiedzały ją duchy zmarłych rodziców, a gdy podczas walki ostrzegły ją o czyhającym wrogu, uznano to za magiczny znak i okrzyknięto wiedźmą wojny. Magia nie okazała się jednak łaskawa. Gdy Komona zakochała się w 15-letnim albinosie, uwierzyła, że zdoła uciec wojnie, ale los zadecydował inaczej. Aby przetrwać, musiała zrobić jedno – wrócić do rodzinnej wioski i uporać się z traumą przeszłości. „Wiedźma wojny” to czwarty film fabularny w karierze kanadyjskiego reżysera Kima Nguyena. Film jest nie tylko wstrząsającym obrazem wojny widzianej oczami dziecka, lecz również pozbawioną sentymentalizmu opowieścią o nadziei i silnej woli przetrwania, które w sytuacjach ekstremalnych jest w stanie odnaleźć w sobie człowiek. To również portret pamięci dziecka, naznaczonej traumatycznym w skutkach horrorem wojny. Zarówno w scenariuszu filmu, jak i w wielu scenach widać inspirację „Jądrem ciemności” Josepha Conrada i „Czasem apokalipsy” Francisa Forda Coppoli. Premiera filmu odbyła się na Berlinale. Był to pierwszy od 12 lat kanadyjski film prezentowany w sekcji konkursowej festiwalu.
2.06 – SZCZĘŚCIE TY MOJE
Georgi – kierowca ciężarówki, wyjeżdża z rodzinnego miasta z ładunkiem towarów. Zmuszony do zjechania z autostrady gubi się w szczerym polu w głębi Rosji. Próbując rozpaczliwie odnaleźć właściwą drogę, zostaje wciągnięty w spiralę szaleństwa i przemocy.
„Szczęście ty moje” to perfekcyjnie skonstruowany, dopracowany w najdrobniejszym szczególe debiut fabularny znanego dokumentalisty Siergieja Łoźnicy, który tym razem postanowił przedstawić portret współczesnej i minionej Rosji, widzianej z perspektywy zwykłych, prostych ludzi: kierowcy, policjanta, żołnierza, prostytutki, dziecka. Ze strzępów ich wspomnień Łoźnica tworzy opowieść o kraju, którego mieszkańcy całkowicie stracili moralny i emocjonalny balans, a ich życie stało się pasmem gwałtu, mordu i przemocy. Jak przyznaje reżyser, „Szczęście ty moje” oparte jest na faktach, a większość przedstawionych w filmie historii ma swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości.
16.06 – PERYFERIE
Odsiadująca wyrok więzienia Matilda wychodzi na 24-godzinną przepustkę. Nie chcąc wracać do więzienia planuje ucieczkę z kraju. Ale zanim dzień dobiegnie końca, Matylda musi się zmierzyć z kłopotliwą przeszłością. Historia napisana przez zdobywcę Złotej Palmy Cristiana Mungiu i jego współpracowniczkę Ioanę Uricaru portretuje kobietę, której największym wrogiem jest ona sama.
