DKF: Rakietą ku uwolnieniu się z klątwy

Dyskusyjny Klub Filmowy “13” – projekcja filmu “Rakieta”
Środa, 4.02.2015, godz. 18:00
Sala Kameralna SOK, ul. Jana Pawła II 5

Opowieść o chłopcu, który uchodzi za przeklętego. Podczas wędrówki z rodziną w poszukiwaniu nowego domu chce udowodnić, że nie przyciąga nieszczęść. W końcu decyduje się na desperacki krok.

Bilety: 30 złotych (karnet na 6 spotkań DKF), 10 złotych (bilet na pojedynczy seans) na www.bilety.soksuwalki.eu i w kasie SOK

“Rakieta”, Australia 2013, na podstawie powieści Daniela Claya
gatunek: dramat
scenariusz i reżyseria: Kim Mordaunt
muzyka: Caitlin Yeo
montaż: Nick Meyers
zdjęcia: Andrew Commis
występują m.in.: Sitthiphon Disamoe – Ahlo, Loungnam Kaosainam – Kia, Thep Phongam – Purple, Bunsri Hindi – Taitok, Sumrit Warin – Toma, Alice Keohavong – Mali
czas trwania: 96 minut

Laos: Chłopiec (Ahlo, 10 lat), o którym ludzie mówią, że przynosi pecha, oskarżany jest o spowodowanie serii nieszczęść. Kiedy jego rodzina traci dom i zmuszona jest do przeprowadzki, Ahlo spotyka pełną zapału sierotę o imieniu Kia (9 lat) oraz jej ekscentrycznego wujka, Purple, byłego żołnierza w fioletowym garniturze, uwielbiającego ryżowe wino i Jamesa Browna. Starając się nie zawieść zaufania ojca, Ahlo prowadzi swoich bliskich, Kię oraz jej wujka Purple przez kraj naznaczony wojnami w poszukiwaniu nowego domu. W ostatniej próbie udowodnienia, że nie jest przeklęty, Ahlo buduje ogromny pocisk rakietowy, by móc wziąć udział w najbardziej dochodowych i jednocześnie najbardziej niebezpiecznych zawodach roku: Festiwalu Rakiet. Podczas gdy najbardziej bombardowany w historii kraj zasypuje bombami niebo, chłopiec spróbuje sięgnąć gwiazd i poprosić o przebaczenie.

Chwytający za serce i jednocześnie podnoszący na duchu film Rakieta jest bardzo osobistą opowieścią o determinacji chłopca znajdującego się w sytuacji beznadziejnej. Jego historia przedstawiona jest na tle spustoszonego wojną kraju stojącego na progu wielkich przemian. Rakieta pozwala przyjrzeć się faktycznym obrzędom i uroczystościom odbywającym się w Laosie, dając tym samym niepowtarzalny wgląd w świat nigdy wcześniej niesportretowany w filmie.

W filmie występują, między innymi, Sitthiphon Disamoe, niegdyś odważne dziecko ulicy, który w niezwykle trafny sposób odtworzył postać Ahlo, oraz weteran sceny, aktor komediowy Thep Phnogam, odtwórca roli zniszczonego przez życie, ale i dowcipnego byłego żołnierza, który zostaje mentorem młodego bohatera.

FESTIWALE I NAGRODY:
2013 MFF w Berlinie, Kryształowy Niedźwiedź: Nagroda Dziecięcego Jury Generation Kplus – Najlepszy Film Pełnometrażowy: Kim Mordaunt
2013 MFF w Berlinie, Nagroda Specjalna: Nagroda Amnesty International: Kim Mordaunt
2013 MFF w Berlinie, Nagroda Specjalna: Najlepszy Debiut: Kim Mordaunt
2013 MFF Tribeca, Nagroda Publiczności: Kim Mordaunt
2013 MFF Tribeca, Najlepszy Film Fabularny: Kim Mordaunt
2013 MFF Tribeca Najlepszy Aktor: Sitthiphon Disamoe
2013 MFF w Seattle
2013 MFF w Sydney, Nagroda Publiczności
2013 Międzynarodowy Festiwal Filmów dla Dzieci i Młodzieży w Kopenhadze: Najlepszy Film dla Dzieci
2014 Australijski Kandydat do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny

Media o filmie:

„Ten urzekający dramat to słodko-gorzki portret przyciągającego pecha chłopca, który próbuje zwalczyć swą klątwę… Film jest delikatny i liryczny, przeplatany chwilami wielkiej tragedii oraz scenami nieopisanej radości. Wspaniałe zdjęcia, role pięknie zagrane w większości przez nieprofesjonalnych aktorów, i na dodatek – inteligentny główny bohater. Rakieta jest jak magnes i zasługuje na słowa pochwały”. CinemaBlend (US)

„Rakieta jest naprawdę niezwykłym filmem… Pokazuje niesamowitą i inspirującą historię, prowadząc widza do egzotycznych krain, pełnych magii, mitów i przesądów. Postacie są soczyste, mocne i oryginalne… Rakieta jest pięknie zrealizowana i jest jednym z tych filmów, który muszą obejrzeć wszyscy miłośnicy kina niezależnego, zwłaszcza ci, którzy myślą, że widzieli już wszystko. Werdykt: 5 gwiazdek”. The Upcoming (UK)

„Laos zapewnił bajeczne i sugestywne tło dla reżysera i scenarzysty, Kima Mordaunta, który zaangażował do Rakiety ciężko doświadczonego i posiniaczonego życiowo 10-letniego, dojrzewającego chłopca, który w filmie stara się udowodnić swoją wartość rodzinie. Wspaniałe efekty wizualne, zdjęcia i gra aktorska”. Mark Adams, główny krytyk filmowy, Screen Daily (US)

„Mordaunt wyreżyserował wcześniej jeden film dokumentalny w Laosie, w którym główną rolę grały dzieci zbierające metalowy złom z bomb na sprzedaż. I to doświadczenie zaowocowało w jego nowym filmie. Żaden tani egzotyzm czy sentymentalna słodkość nie psuje autentyczności Ahlo, jego poszukiwania logiki w tym, co go spotyka. Podobnie reżyser, który nie ucieka się do przekazywania politycznie poprawnej prawdy; zamiast tego oczami dziecka, które próbuje zmienić swój wizerunek jako źródła wszelkiego nieszczęścia, pokazuje wykorzystywanie całych wiosek, zalewanie ich w celu budowy nowej tamy, która jeśli już służy czyimś interesom, to na pewno nie ludności lokalnej.”  Variety (US)

Reżyser o filmie:

Nad naszym poprzednim filmem, Bomb Harvest, razem z producentka, Sylvią Wilczynski, pracowaliśmy również w Laosie i było to dla nas doświadczenie odmieniające życie: mieliśmy bardzo bliski i niezwykle szeroki dostęp do dziecięcego świata w państwie zezwierzęconym przez wojnę i stojącym u progu wielkich przemian. Ten socjalistyczny kraj zaczął otwierać się na świat zewnętrzny, a zagraniczne firmy rozpoczęły walkę o wykorzystanie jego naturalnych zasobów.
Film Bomb Harvest, którego centralną postacią jest australijski saper, opowiada o życiu laotańskich dzieci zbierających bomby i sprzedających je jako metalowy złom. Reakcje  widzów po emisji filmu sugerowały, że powinniśmy nakręcić kolejny obraz, w którym główną postacią będzie laotańskie dziecko. A ponieważ w Laosie nie ma państwowego przemysłu filmowego, my powinniśmy podjąć próbę stworzenia pierwszego filmu laotańskiego, który zostanie wypuszczony na rynek międzynarodowy. Przy okazji kręcenia Bomb Harvest poznaliśmy Pauline Phayvanh Phoumidir, Laotankę współpracującą z nami jako tłumacz. Już wtedy wiedzieliśmy, że chcemy stworzyć kolejny film razem w Laosie. I tak zaczął się długi okres poszukiwań odpowiedniej historii i ludzi do Rakiety.

Historia opowiedziana w Rakiecie to rytuał przejścia, jakim jest podróż chłopca przez smutek, poczucie winy i zwątpienie w siebie ku pojednaniu z ojcem, przedstawiona na tle bardzo uniwersalnych i aktualnych kwestii, takich jak przymusowe przesiedlanie ludzi czy dziedzictwo wojny. Miliony ludzi na całym świecie są zmuszane do porzucenia swojego tradycyjnego trybu życia, ponieważ na miejscu ich domów ktoś zaplanował fabrykę. Ponad 60 milionów osób zostało przesiedlonych z powodu budowy samych tam. Oportunistyczne relacje ekonomiczne, jakie łączą Australię z Azją, są wielką częścią tego problemu, i są głównym powodem, dla którego Ahlo, główny bohater Rakiety, wyrusza w podróż.

Wszyscy bohaterowie Rakiety wzorowani byli na prawdziwych osobach poznanych w trakcie naszego pobytu w Laosie. Nawet postać wujka Purple została zainspirowana pewnym ekscentrycznym alkoholikie noszącym fioletowy garnitur. Spotkaliśmy go w maleńkiej wiosce podczas kręcenia Bomb Harvest.
Purple był dla nas postacią wielce kuszącą nie tylko jako osoba, ale także jako potężna metafora historii Laosu. Był pełen sprzeczności: z jednej strony prezentował dziedzictwo swojego kraju, a z drugiej wpływy USA z czasów Sekretnej Wojny, kiedy to CIA rekrutowało ludzi z plemion Lao Hmong do walki w ich sprawie.
Większość Laotańczyków to Buddyści lub Animiści, dla nich świat naturalny pełen jest duchów dobrych lub złych. Wydawało się nam właściwym umieszczenie naszej historii w takiej właśnie rzeczywistości i nadanie jej kształtu bajki, co sprawia, że jest ona zgodna z laotańskim folklorem. Dziwnym trafem nadaliśmy jej też formę popularną, co skutecznie przyciągnęło szeroką publiczność i zainteresowało ją sprawami globalnymi.

W dobie gwałtownych zmian spowodowanych siłami zewnętrznymi, takimi jak industrializacja, ludzie prowadzący tradycyjny tryb życia szczególnie trzymają się swoich wierzeń, bo czują, że tracą poczucie jestestwa. Dla Taitok, tradycjonalistki, Ahlo (jeden z bliźniaków) staje się winnym rozpadu jej świata. Smutek może doprowadzić do najstraszniejszych konfrontacji, ale może też sprawić, że ludzie zbliżają się do siebie w wielkiej czułości. Kiedy Ahlo spotyka psotną sierotę, Kię, i jej wujka, Purple, zaczyna z powrotem czuć nadzieję, którą stracił po utracie matki. Laos, pomimo tragicznej historii, ma niesamowitą zdolność do zmuszania ludzi do ruchu naprzód, do odnajdywania ducha i radości w obliczu wielkich przeciwności; większość Laotańczyków wierzy, że wszystkie aspekty życia musi wypełniać Muan (zabawa), w przeciwnym razie nie warto żyć. Rakieta wypełniona jest tym właśnie duchem.

Festiwal Rakiet, który co roku ma sprawić, że bogowie ześlą na ziemię deszcz na koniec pory suchej, jest starożytnym świętem płodności – rozpustnym i pełnym napięć jednocześnie. Teraz to święto jest symboliczne bardziej niż kiedykolwiek, gdyż międzynarodowe korporacje starają się mieć nad wodą jak największą kontrolę. Festiwal jest wydarzeniem, podczas którego ludzie zbierają się, by dać upust wspólnej potrzebie afirmacji – i Ahlo, aby przeżyć, musi ją również odnaleźć (w społeczeństwie, rodzinie i w sobie samym).

Aby pokazać nieco tej festiwalowej żarliwości, część zdjęć kręciliśmy podczas prawdziwego Festiwalu Rakiet w Laosie. Następnie napisałem scenariusz i rozrysowałem na planszach najlepsze momenty. Sześć miesięcy później, już razem z obsadą i całą ekipą, odtworzyliśmy cały festiwal w tym samym miejscu, łącząc nowe ujęcia z materiałem dokumentalnym. Takiemu filmowi z pogranicza bajki nadaje to silnego podtekstu i pewnej krawędzi, ponieważ obserwujemy prawdziwych mieszkańców kraju najbardziej zbombardowanego w historii świata odpowiadających tym samym ogniem w niebo. Nakręciwszy niejeden film z gatunku kina prawdy, razem z Andym Commisem, autorem zdjęć, postanowiliśmy ten film też kręcić z ręki, tak, aby miedzy obiektywem a postaciami – szczególnie odgrywanymi przez dzieci – wystąpiła ta sama synergia. Lubię tworzyć ujęcia na tyle długie, by pozwoliły one dzieciom na swobodne poszukiwanie, tak długie, by zdążyły zacząć reagować w sposób spontaniczny, prawdziwy. Oznaczało to dokonywanie wielu poprawek w scenariuszu, by sprostać potrzebom aktorów i wymaganiom filmu.

Jako że większość naszych aktorów miała niewielkie lub żadne doświadczenie, pierwszym etapem przesłuchań była próba pozbycia się u nich poczucia obecności publiki w scenach intymnych i odnalezienie wiarygodniejszej orbity. Przesłuchania prowadziliśmy jak najbardziej fizyczne i zawierały one ćwiczenia budujące zaufanie. Miało to służyć stworzeniu rodziny Ahlo, która jest podstawą tego filmu. Chcieliśmy, by widz czuł, że przed rozpadem jego rodziny, Ahlo był przez nią bardzo kochany. To o wiele bardziej bolesne i rzeczywiste, i nadaje postaciom, nawet Taitok, bardziej pozytywnych cech. Dzięki temu jeszcze bardziej oczekujemy pogodzenia się członków tej rodziny.
Razem z Ki (Sitthiphon), odtwórcą roli Ahlo, staraliśmy się dzielić tym, co nas najbardziej cieszy, ale także tym, co nas boli, i wszystko to rozbrzmiewa w Rakiecie. Straciłem matkę, kiedy byłem w wieku Ahlo. Ki odważnie ujawnia niektóre z tych prawd. Jako dziecko ulicy, największy ból odczuwa, gdy jest porzucany i w momentach, kiedy na ekranie Ahlo jest odrzucany przez ojca, babcię i społeczeństwo na Festiwalu Rakiet, patrzymy na Ahlo, ale widzimy w nim również Ki.

Reżyser i scenarzysta: KIM MORDAUNT

Ukończył produkcję na Uniwersytecie Technologicznym w Sydney oraz aktorstwo w LAMDA, jednej z najlepszych szkół aktorskich w Wielkiej Brytanii. Jako reżyser reprezentowany jest przez RGM, jedną z najlepszych agencji w Australii, która reprezentuje również takie gwiazdy, jak Cate Blanchett.
Doświadczenie Kima w aktorstwie przyczyniło się do tego, że potrafi stworzyć świetne relacje z aktorami i łatwo się z nimi komunikować. Jako reżyser i operator ma w swoim dorobku wiele dokumentów z gatunku verite (kino prawdy), co pozwoliło mu udoskonalić umiejętność malowania fikcji prawdą i ukazywania jej w intymny i bezpośredni sposób.

Kim mieszka i pracuje w południowo-wschodniej części Azji, w Laosie, Wietnamie i Tajlandii. Zajmuje się nauczaniem reżyserii wśród ludności azjatyckiej, arabskiej i aborygeńskiej w Australii oraz współpracuje z obozami uchodźców i więzieniami.
Swój pierwszy film dokumentalny, 45 Years is Enough, nakręcił w Bułgarii w okresie upadku Żelaznej Kurtyny. Film opowiada o grupie artystów i aktywistów, sfinansowany został przez Fundację Soros (obecnie Sundance Fund). Skradziono mu wtedy materiały z dnia zdjęciowego, a Służby Bezpieczeństwa śledziły Kima, jednak z bezpiecznie ukrytą główną kopią filmu, udało się obraz wyemitować w bułgarskiej telewizji.

Kim reżyserował następnie długometrażowe filmy dokumentalne dla SBS TV, ABC TV i dla kanału Discovery (m.in. Copyrites, Survival, Speed City). W tym czasie zaczął też tworzyć filmy fabularne. Jego pierwszy film krótkometrażowy, zatytułowany Mongrel’s Ghost  (15 minut), został pokazany między innymi na festiwalach w Los Angeles, Sydney, Bilbao i Sao Paolo. Następny był godzinny dramat nakręcony dla SBS TV, Jammin’ in the Middle E, który został nazwany „bezcennym” przez gazetę Sydney Morning Herald , a The Australian uznał go za film „odkrywczy, zachwycający, błyskotliwy”.
Jego ostatnim filmem dokumentalnym jest 90-minutowy Bomb Harvest, o saperze z Australii i laotańskich dzieciach, które zarabiają na życie zbierając metalowy złom z bomb. Po emisji filmu w australijskich kinach obraz otrzymał nominacje w kategoriach Najlepszy Film Dokumentalny (IF Awards, ATOM Awards oraz Film Critics Circle of Australia Awards), Najlepsza Reżyseria (ADG Awards), Najlepsze Zdjęcia (AFI Awards) oraz otrzymał nagrodę w kategorii Najlepszy Film Fabularny (prawa dzieci) na Hollywood’s Artivist Awards.

Mówiono o tym filmie „chwytający za serce”, „przekonujący”, „urzekający”, „zabawny i zapierający dech”, „potężny”, „zaskakujący”, australijscy krytycy okrzyknęli go „najlepszym filmem roku”. Wyświetlono go na ponad 20 międzynarodowych festiwalach, a podczas Festiwalu Filmowego w Sydney dostał owacje na stojąco. Wyemitowano go w telewizji w ponad 25 krajach i na głównych międzynarodowych imprezach dotyczących praw człowieka.
Rakieta jest debiutem fabularnym Kima.

Obecnie razem z producentką, Sylvią Wilczynski, pracuje nad dwoma kolejnymi filmami fabularnymi – Zig Zag i Różowa Mgła.

Filmografia:
Rakieta (dramat fabularny, 96 min, 2013) – scenariusz i reżyseria
Bomb   Harvest (film dokumentalny, 88 min, wersja TV 55 min, 2008) – zdjęcia i reżyseria
Jammin’ in the Middle E (fabuła, 50 min, 2005) – reżyseria
6 Degrees (52 min serial dokumentalny, 2004) – reżyseria
Mongrel’s Ghost (dramat, 15 min, 2002) – scenariusz (razem z Howardem Jacksonem i Sylvią Wilczynski)
Speed City (dokument, 26 min, 2001) – zdjęcia i reżyseria
Copyrites (dokument, 52 min, 1998) – reżyseria i produkcja (z Cathy Eatock) oraz dodatkowe zdjęcia
Survival (dokument, 52 min, 1997) – reżyseria i produkcja
45 Years is Enough (dokument, 30 min, 1992) – zdjęcia, reżyseria, produkcja

Patronami medialnymi Dyskusyjnego Klubu Filmowego 13 są:

DYSKUSYJNY KLUB FILMOWY “13” – styczeń – marzec 2015

18 lutego 2015
„Miss Kicki”, reż. Hakon Liu (Szwecja 2011, 85′)

Miss Kicki po długich latach pobytu i pracy za granicą, w końcu wraca do rodzinnego domu w Szwecji. Opuszczając kraj, zostawiła swojego małego synka, który teraz ma 16 lat i wychowuje go babcia. Matka nie potrafi złapać nici porozumienia z synem, dlatego zaprasza go na wakacje do Tajwanu. Ta wyprawa ma jednak ukryty cel. A mianowicie wizytę w Taipei, gdzie mieszka Pan Chang, biznesman, z którym Kicki przeżywa internetowy romans…
Kiedy Victor odkrywa prawdziwy cel ich podróży Kicki będzie musiała udowodnić synowi i sobie, że potrafi być matką, za którą tak bardzo tęsknił.

4 marca 2015
“Na zawsze Laurence”, reż. Xavier Dolan (Francja, Kanada 2012, 159′)

W latach 90. Laurence powiedział swojej dziewczynie Fred, że chciałby stać się kobietą. Pomimo przeciwieństw stawiają razem czoła uprzedzeniom przyjaciół, radom rodzin i fobiom społeczeństwa, którego zasad nie cenią. Wyruszają w dziesięcioletnią podróż, w czasie której mogą stracić nie tylko siebie nawzajem, ale również własną, wewnętrzną tożsamość. Przejście na drugą stronę nawet dla nich jest wielką tajemnicą.

18 marca 2015
„Senada”, reż. Danis, Tanović (Francja, Słowenia, Bośnia i Hercegowina 2013, 75′)

Nazif, który chcąc pomóc swojej rodzinie, zajmuje się zbieraniem złomu, z trudem wiąże koniec z końcem. Dni upływają mu na poszukiwaniu żelastwa. W tym czasie jego partnerka Senada zajmuje się domem i dwiema małymi córeczkami. Niedługo urodzi trzecie dziecko.
Po powrocie do domu po pracowitym dniu Nazif znajduje Senadę chorą, leżącą w łóżku. Następnego dnia pożycza samochód i zawozi ją do najbliższego szpitala. Okazuje się, że dziecko, które Senada nosi w sobie, nie żyje. W jej brzuchu znajduje się pięciomiesięczny martwy płód. Sytuacja jest krytyczna – kobieta musi natychmiast zostać przetransportowana do odległego szpitala.

Senada nie ma jednak dokumentu potwierdzającego ubezpieczenie i szpital żąda od niej zapłaty w wysokości 980 bośniackich marek. Dla zbieracza złomu to prawdziwa fortuna. Pomimo błagań Nazifa, szpital odmawia przeprowadzenia koniecznej operacji. Bohaterowie wracają więc do swojego miejsca zamieszkania w centralnej Bośni i Hercegowinie.

Przez następnych dziesięć dni Nazif będzie robił wszystko, co w jego mocy, żeby ocalić życie Senady. Będzie zbierał złom, ale też szukał pomocy w instytucjach państwowych… W tym czasie doświadczą na własnej skórze, jak bezduszne jest współczesne społeczeństwo.

Kategoria: Archiwum