Niezwykły film w DKF: Ożywiony słynny obraz
Jeszcze nigdy sztuka nie była tak blisko kina. Film Lecha Majewskiego zachwyci tych, którzy szukają niezwykłych przeżyć w kinie. Ręką reżysera, na oczach widzów, ożywiony zostaje obraz – „Droga Krzyżowa” Pietera Bruegla, ze swym pięknem, z swoją surowością i okrucieństwem.
Środa, 20.12.2017, godz. 18:00
Sala Kameralna, ul. Jana Pawła II 5
Bilety: 12 zł KUP TERAZ >> lub w kasie SOK
reżyseria: Lech Majewski
scenariusz: Michael Francis Gibson, Lech Majewski
obsada: Rutger Hauer, Charlotte Rampling, Michael York
Szwecja/Polska (2010)
czas trwania: 96 min
O FILMIE
Dzięki nowym technologiom reżyser pokazuje losy 12 postaci z obrazu. Realizacja filmu trwała 3 lata i wymagała niezwykłej cierpliwości i wyobraźni. Wykorzystano technologię CGI (obraz generowany komputerowo, technologia wykorzystana m.in. w „Labiryncie Fauna” i „Avatarze”) oraz przestrzeni 3D. „Wykonana praca może być porównana do tkania ogromnego cyfrowego gobelinu zbudowanego z wielowarstwowych perspektyw, zjawisk atmosferycznych i ludzi”- tłumaczy reżyser Lech Majewski. W rolę Pietera Bruegla wcielił się Rutger Hauer. Michael York zagrał bankiera Jonghelincka, kolekcjonera jego obrazów, zaś Marię – Charlotte Rampling.
Po filmach „Avatar” i „Incepcja”, w których nie chodziło jedynie o opowiedzenie zwyczajnej historii, również „Młyn i Krzyż” wpisuje się w nowy nurt kina wizjonerskiego. Podczas tego filmu widzowie odkryją, że granice wyobraźni, dla prawdziwych artystów, nie istnieją.
KULISY POWSTANIA FILMU
W 2005 r. pisarz i krytyk sztuki Michael Gibson zobaczył w paryskim kinie „Angelusa” Lecha Majewskiego. Zafascynowany malarską wizją reżysera podarował mu swoją książkę „Młyn i Krzyż” analizującą obraz Pietera Bruegla „Droga Krzyżowa”. Majewski, który drogę twórczą rozpoczynał od malarstwa i poezji, docenił głębię spojrzenia Gibsona na obraz Bruegla, zaś naturalną tego konsekwencją stała się oferta stworzenia wspólnego scenariusza.
Dla Lecha Majewskiego nie było to nowe wyzwanie – wielokrotnie opierał kanwę swoich filmów na źródłach malarskich. To on napisał oryginalny scenariusz „Basquiata” i znalazł Juliana Schnabla do jego realizacji, to jego film „Ogród rozkoszy ziemskich” z obrazem Boscha w tle, został uznany przez „Sight&Sound” za arcydzieło, a wideo-arty pokazywane są w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku i na Biennale w Wenecji.
Lech Majewski podjął się zatem wyzwania, które zaowocowało trzyletnią pracą nad filmem wymagającym ogromnej cierpliwości i jeszcze większej wyobraźni oraz użycia nowych technologii animacji 3D.
TWÓRCY FILMU
LECH MAJEWSKI
Wybitny reżyser filmowy i teatralny. Majewski jest uznanym i cenionym pisarzem, poetą i malarzem. Należy do członków Gildii Reżyserów Amerykańskich i Europejskiej Akademii Filmowej. Urodził się w Katowicach. Początkowo studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych, by w 1973 roku rozpocząć naukę na Wydziale Reżyserii PWSFTViT w Łodzi. Już podczas studiów zrealizowana przez niego etiuda dokumentalna „Grand Hotel” (1975) zdobyła Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Szkół Filmowych. Jego dyplomem była nowela „Zwiastowanie” w filmie fabularnym „Zapowiedź ciszy”. W roku 1978 Wydawnictwo Śląsk opublikowało tomik poetycki Lecha Majewskiego, o tytule „Baśnie z tysiąca nocy i jednego miasta”. Rok później nakładem Czytelnika ukazał się kolejny zbiór wierszy – „Poszukiwanie Raju”.
Jego samodzielny debiut reżyserski „Rycerz” (1980) został wysoko oceniony przez krytyków filmowych w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. W USA Majewski odniósł także wielki sukces komercyjny filmem „Prisoner of Rio” z 1988 roku. Dwa lata później Lech Majewski przeniósł się do Hollywood i rozpoczął współpracę ze studiem Davida Lyncha, tworząc „Ewangelię według Harry’ego”, w której zadebiutował Viggo Mortensen. Kolejnym przedsięwzięciem była opera „Król Ubu” z muzyką Krzysztofa Pendereckiego. Premiera miała miejsce w Teatrze Wielkim w Łodzi i została uhonorowana Złotą Maską za najlepszy spektakl sezonu oraz Złotym Orfeuszem Warszawskiej Jesieni w 1994 roku. Wtedy też została opublikowana kolejna powieść Majewskiego – „Szczury Manhattanu”.
W 1995 roku w Heilbronn w Niemczech Majewski wystawił sztukę „The Black Rider” autorstwa Boba Wilsona, Toma Waitsa i Williama Burroughsa. Przedstawienie otrzymało nagrodę Kilianpreis za najlepszą reżyserię w sezonie 1994/95. W tym samym roku Lech Majewski został jednym z producentów filmu opartego na własnym scenariuszu pt. „Basquiat”. Zagrali w nim m. in. Gary Oldman, Benicio del Toro, Dennis Hopper, Courtney Love i David Bowie jako Andy Warhol.
W 1996 roku Lech Majewski zadebiutował jako kompozytor – wspólnie z Józefem Skrzekiem stworzył muzykę i libretto do autobiograficznej opery „Pokój saren”. Międzynarodowy Instytut Teatru wybrał „Pokój saren” do grona dwunastu najlepszych oper współczesnych i nagrodził ją w 1998 w Düsseldorfie. „Pokój Saren” uhonorowano także Złotą Maską. Na podstawie opery Lech Majewski nakręcił film pod tym samym tytułem, prezentowany m. in. w nowojorskim Museum of Modern Art, Galerie Nationale du Jeu de Paume w Paryżu, Museum of Fine Arts w Buenos Aires oraz na weneckim Biennale. Rok później, Majewski zaprezentował własną adaptację „Snu nocy letniej” Szekspira. Został także producentem serii płyt pod wspólnym tytułem „Mistycy i wirtuozi” z muzyką współczesną, między innymi Henryka Mikołaja Góreckiego, Andrzeja Krzanowskiego, Józefa Skrzeka i Juliana Gembalskiego. W tym samym roku ukazał się również „Autobus na Golgotę” (Wydawnictwo Baran i Suszczyński) – połączenie prozy i komiksu.
W 1999 roku został zrealizowany „Wojaczek” – opowieść o jednym z najciekawszych polskich poetów współczesnych. Film został zaprezentowany na festiwalach m. in. w Rotterdamie, Berlinie, Jeruzalem, Rio de Janeiro, Londynie, Mexico City, Sao Paulo, Nowym Jorku, Montrealu i Los Angeles, zdobywając ponad 20 nagród, w tym tytuł Najlepszego Europejskiego Niezależnego Filmu w 2000 roku w Barcelonie, Najlepszego Filmu Europejskiego w Corato i Grand Prix w Kłajpedzie. Odtwórca głównej roli Rafała Wojaczka – Krzysztof Siwczyk – otrzymał nominację Europejskiej Akademii Filmowej na Najlepszego Aktora Europejskiego. Następnym filmem Lecha Majewskiego był „Angelus” – nazywany często „śląskim Sto lat samotności”. Podobnie jak „Wojaczek”, „Angelus” zdobył szereg liczących się nagród filmowych, m.in. Grand Prix Camerimage i nagrodę im. Federico Felliniego. Kolejnym filmem Majewskiego był „Ogród rozkoszy ziemskich”, nagrodzony Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Rzymie (2004 rok). W 2003 roku nakładem Wydawnictwa Rebis ukazała się powieść Lecha Majewskiego nosząca tytuł „Hipnotyzer” W tym samym roku Lech Majewski stworzył zbiór dwunastu videoartów „DiVinities”. W 2005 roku zorganizowane zostały dwie duże retrospektywy prac Lecha Majewskiego; pierwsza w Buenos Aires i Mar del Plata w Argentynie, druga w Londynie. Rok później twórczość Majewskiego uhonorowało najbardziej prestiżowe muzeum sztuki współczesnej, The Museum of Modern Art w Nowym Jorku, organizując w maju 2006 roku indywidualną retrospektywę jego twórczości. Jej otwarcie uświetniła premiera „KrwiPoety”, unikalnej sekwencji 33 wideoartów prezentowanych symultanicznie.
W lutym 2007 roku cykl videoartów „KrewPoety” był prezentowany na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, a w czerwcu na Biennale w Wenecji. W tym samym roku Lech Majewski stworzył film fabularny „Szklane usta”, oparty na cyklu „KrewPoety”.
MICHAEL FRANCIS GIBSON
Urodził się w Brukseli w 1929 roku. Pisarz, historyk i krytyk sztuki oraz antropolog kultury. Przez ponad 30 lat pisał regularnie o sztuce do światowego dziennika International Herald Tribune. Jego znakomite artykuły drukowane były także w New York Timesie, Art in America, ARTnews, Connaissance des Arts oraz wielu innych periodykach. Poświęcił wiele audycji radiowych sprawom sztuki, kultury i filozofii. Publikuje zarówno po angielsku jak i francusku. Gibson jest autorem wielu monografii m.in. Pietera Bruegla, Symbolistów, Dadaistów, Marcela Duchampa, Paula Gauguina, Odilona Redona – prekursora surrealizmu. Wspólnie z Lechem Majewskim jest autorem scenariusza do filmu „Młyn i krzyż”.
AKTORZY
RUTGER HAUER (Pieter Bruegel)
Rozpoczął swoją karierę w 1969 roku występując w duńskim serialu „Floris” w reżyserii Paula Verhoevena. Z reżyserem spotkał się wkrótce na planie „Tureckich owoców” w 1973 roku. Później nakręcili jeszcze wspólnie „Żołnierza Orańskiego” (1977) i „Ciało i krew” (1985). Po raz pierwszy zagrał w języku angielskim w filmie „Na tropie Wilby’ego” (1975), wraz z Michaelem Cainem i Sydneyem Poitier. Zachęcony sukcesami, postanowił spróbować szczęścia w Hollywood. Zagrał terrorystą ściganego przez Sylvestra Stallone w „Nighthawks”. Rok później (1982) zabłysnął rolą replikanta walczącego o przeżycie w znakomitej adaptacji prozy Philipa K. Dicka – filmie „Łowca androidów” w reżyserii Ridleya Scotta. Za rolę przywódcy zbuntowanych replikantów nominowano Hauera do Nagrody Saturna, a sam film został uznany za arcydzieło gatunku SF. W kolejnym filmie – „Weekend Ostermana” Sama Peckinpaha – ekranizacji powieści Roberta Ludluma, wśród takich gwiazd jak Dennis Hopper, Craig T. Nelson, John Hurt, Hauer zagrał dziennikarza telewizyjnego Johna Tannera, broniącego się przed manipulacją mediów. W baśni „Zaklęta w sokoła” wcielił się w postać średniowiecznego rycerza, a partnerowała mu Michelle Pfeiffer.
Rutger Hauer obsadzany jest zazwyczaj w rolach czarnych charakterów. Taką postać zagrał w kultowym już „Autostopowiczu” z 1986 roku oraz „Nieoczekiwanym ataku” – filmie z 1993 roku, w którym partnerowali mu Rebecca de Mornay i Ron Silver. W latach 90-tych Hauer występował w wielu produkcjach telewizyjnych i kinowych, ale także w serii komicznych reklam Guinnesa. W 1988 r. Hauer otrzymał pierwszą w swojej karierze nagrodę Złotego Globu za rolę w telewizyjnej produkcji „Ucieczka z Sobiboru”.
Charakterystyczna uroda sprawia, że Rutger Hauer jest perfekcyjny w rolach nikczemników, m.in. zagrał zabójcę w znakomitym debiucie reżyserskim George’a Clooneya „Niebezpieczny umysł” (2002), zdeprawowanego Kardynała Roarka w „Sin City – miasto grzechu” (2005), Rodrigueza i Millera – najlepszej ekranizacji komiksu ostatnich lat, a także przebiegłego dyrektora w „Batman – Początek” (2005) Christophera Nolana.
CHARLOTTE RAMPLING (Maria)
Brytyjska aktorka, która karierę rozpoczynała od zawodu modelki. Pracowała z najsłynniejszymi reżyserami Wielkiej Brytanii, Francji i Stanów Zjednoczonych. W 2001 roku została laureatką honorowego Cezara, nagrody przyznawanej przez francuską Akademię Filmową. Przez cztery dekady grała w angielskich, francuskich i włoskich filmach. W 1965 roku debiutowała w filmie Richarda Lestera „The Knack… and How to Get It” (1965). Rok później zwróciła uwagę krytyków rolą Meredith w „Georgy Girl” Silvio Narizzano. Rampling partnerowała Dirkowi Bogarde w „Zmierzchu bogów” (1969) Luchino Viscontiego i „Nocnym portierze” (1974) Lilian Cavani.
Była drugą żoną króla Anglii, Anną Boleyn w dramacie historycznym „Sześć żon Henryka VIII” (1972) Warisa Husseina. Pojawiła się w docenionym na festiwalu w Berlinie horrorze science fiction pt. „Asylum” (1972) Roya Warda Bakera. Zagrała Consuellę w „Zardozie” (1974) Johna Boormana, z Seanem Connerym. W 1975 roku wcieliła się w więzioną przez własną ciotkę Claire w dramacie „Czar orchidei” (1975) Patrice’a Chéreau oraz smutną piękność w adaptacji powieści Raymonda Chandlera, thrillerze „Żegnaj laleczko” (1975). Partnerowała Philippe’owi Noiret i Peterowi Ustinov w „Un taxi mauve” (1977) Yves Boisseta.
Po trzyletniej przerwie zagrała piękną i depresyjną Dorrie we „Wspomnieniach gwiezdnego pyłu” (1980) Woody’ego Allena. Wystąpiła z Paulem Newmanem w dramacie „Werdykt” (1982) Sidneya Lumeta. W 1984 roku pojawiła się w filmie Claude’a Leloucha „Niech żyje życie!”, a rok później otrzymała nominację do Cezara za rolę kochanki pianisty, w dramacie kryminalnym „On ne meurt que 2 fois” (1985) Jacquesa Deray. Rok później odebrała nagrodę na festiwalu Fantasporto za rolę Gaby Hart w thrillerze Patricka Conrada „Mascara” (1987). W 1997 zagrała w „Miłość i śmierć w Wenecji” wg powieści Henry’ego Jamesa.
Na początku 2000 roku rozpoczęła współpracę z François Ozonem, przyjmując rolę Marie Drillon w dramacie „Pod piaskiem”. Otrzymała za nią nominację do Cezara. Praca przy „Basenie” (2003) przyniosła aktorce Europejską Nagrodę Filmową i kolejną nominację do Cezara.
Rampling wystąpiła u boku Jeremy’ego Ironsa w dramacie „Anioł zemsty” (2001) Johna Irvina. Partnerowała Robertowi Redfordowi w thrillerze „Zawód: Szpieg” (2001) Tony’ego Scotta. W 2002 roku zagrała w komedii „Letni zawrót głowy” (2002) Michela Blanca. Za rolę Alice Pollock w dramacie „Lemming” (2005) Dominika Molla, otrzymała czwartą nominację do Cezara. Nigdy nie bała się wyzwań i chętnie przyjmowała role prowokacyjne. Wcieliła się w przyjaciółkę psychiatry Andrew Glassa (David Morrissey) w „Nagim instynkcie 2” (2006). Towarzyszyła Keirze Knightley w głośnym filmie „Księżna” (2008), z aktorką spotkała się także na planie dramatu „Nie opuszczaj mnie” (2010).
MICHAEL YORK (Nicholas Jonghelinck)
Urodzony w Wielkiej Brytanii, swoją karierę rozpoczął w National Youth Theatre na londyńskim East Endzie, występując głównie w repertuarze szekspirowskim. W międzyczasie udzielał się w Oxford University Dramatic Society. W 1965 roku dołączył do zespołu National Theatre Company, który wówczas był kierowany przez Sir Laurence’a Oliviera. Rok później zadebiutował w filmie Franco Zeffirellego „Poskromienie złośnicy” z Elizabeth Taylor i Richardem Burtonem. Z Zeffirellim, York spotkał się ponownie w 1968 roku grając Tybalta w uznanym „Romeo i Julii” oraz w roku 1977 w serialu telewizyjnym pt. „Jezus z Nazaretu” gdzie wcielił się w postać Jana Chrzciciela.
Wielką sławę i uznanie przyniosła mu rola biseksulanego Briana Robertsa w słynnym „Kabarecie” (1972) Boba Fosse’a. Następnie York zdecydował się na rolę D’Artagnana w „Trzech Muszkieterach” (1973), która ugruntowała jego pozycję w Hollywood. Film odniósł ogromny sukces i już rok później powstał ciąg dalszy przygód D’Artagnana – „Czterej muszkieterowie” (1974). York występował zarówno w telewizji, teatrze oraz kinie. Stworzył niezapomniane kreacje w „Morderstwie w Orient Expressie” (1974) Sidneya Lumeta, „Ostatnim filmie o Legii Cudzoziemskiej” (1977) czy w „Wyspie doktora Moreau”(1977). Aktor chętnie wybiera role w filmach kostiumowych, jak w „Damie i rozbójniku” (1989), a także w miniserialu „Póki się znów nie spotkamy” (1989) oraz w „Hańbie i chwale” (1994). Talent komediowy prezentował w filmie „Ściągany” (1998), gdzie wystąpił u boku króla komedii – Leslie Nielsena oraz w filmach „Austin Powers 2 – szpieg, który nie umiera nigdy” (1999) z Mike Myersem oraz „Austin Powers i Złoty Członek” (2004).
W ostatnim czasie aktor zaangażował się w produkcję filmu „Świadectwo”(2008), o pontyfikacie Jana Pawła II opowiedzianym z perspektywy jego osobistego sekretarza kard. Dziwisza. Wyróżniający się głos Michaela Yorka prowadzi filmową narrację. Aktora można było także zobaczyć w rosyjskim dramacie „Moskiewska gorączka” (2004), w którym zagrał emerytowanego dyplomatę.
Kategoria: Archiwum
