Następca Hendriksa i wokalistka porównywana do Janis Joplin zaprezentują się podczas piątkowych koncertów głównych SBF 2013.
Gwiazdy Suwałki Blues Festival – część pierwsza
Gwiazdy Suwałki Blues Festival – część druga
Gwiazdy Suwałki Blues Festival – część trzecia
Gwiazdy Suwałki Blues Festival – cześć czwarta
Gwiazdy Suwałki Blues Festival – cześć piąta
Gwiazdy Suwałki Blues Festival – część szósta
W piątek i w sobotę na dwóch scenach (w parku Konstytucji 3 Maja i przy ratuszu) od 17:00 do 22:00 odbędą się koncerty główne Suwałki Blues Festival 2013.
Na scenach pojawią m.in. następca Jimi’ego Hendriksa, multiinstrumentalista i kompozytor samouk, energetyczny zespół bluesowo/rockowy i fenomenalna wokalistka porównywana do Janis Joplin.
Program Suwałki Blues Festival 2013 – KLIKNIJ!
ERIC GALES BAND
Eric Gales jest uznawany za następcę Jimi’ego Hendriksa. Podobnie jak Hendrix jest gitarzystą leworęcznym, ale nie z natury. Grać w ten sposób nauczyli go bracia.
Pierwsze nauki pobierał właśnie od braci, z którymi później stworzył zespół.
W 1991 roku wydano pierwszy album Erica Galesa pod tytułem „The Eric Gales Band”. Trzy lata później Gales wystąpił na festiwalu Woodstock ’94 u boku samego Carlosa Santany przed 300-tysięczną widownią.
Eric Gales jest najbardziej pożądanym muzykiem w sesjach nagraniowych. Jego solówki można usłyszeć m.in. na płytach: „Power of Soul: A Tribute to Jimi Hendrix”, „Whole Lotta Blues: Songs of Led Zeppelin”, „Blues Power: Songs of Eric Clapton”, „A Salute to the Delta Blues Masters” i „Viva Carlos: Supernatural Marathon Celebration”.
HENRIK FREISCHLADER BAND
Henrik Freischlader jest samoukiem, multiinstrumentalistą i kompozytorem. Kocha bluesa. Inspirując się Garym Moorem, uczynił gitarę swoim głównym instrumentem. Karierę rozpoczął występując podczas drobnych imprez, nie pobierając żadnego wynagrodzenia, ale zdobywając wiernych fanów.
Dzięki zaangażowaniu do otwarcia koncertu Joe Bonamassa w 2007, Henrik uzyskał dostęp do większej publiczności. W ciągu ostatnich kilku lat, występował jako support dla BB Kinga, Gary’ego Moore’a, Petera Greena i Johnny’ego Wintera. Jego koncerty w Niemczech są już w większości sprzedane. W Europie zainteresowanie jego muzyką ciągle rośnie. Nominacja do nagrody British Blues jest rzadko spotykanym wyróżnieniem dla niemieckich muzyków bluesowych.
Henryk wcale nie szukał muzyków do swojego zespołu – a jednak ich znalazł! To ludzie, którzy tworzą rodzinę. Czterej muzycy, którzy sami nauczyli się grać na instrumentach! Brzmi to bardzo obiecująco i okazuje się być idealnym warunkiem, by wykonywać bluesa. Czterech samouków z pasją do groove blues rocka. Czwórka przyjaciół mająca wspólny cel – by każdy koncert był prawdziwym muzycznym wydarzeniem dla nich samych i dla fanów!
HUNDRED SEVENTY SPLIT
Hundred Seventy Split to energetyczny zespół bluesowo/rockowy, który powstał w oparciu o dwóch członków Ten Years After. Są to Joe Gooch gitarzysta i wokalista oraz Leo Lyons grający na basie. Na perkusji dołączył do nich Damon Sawyer. Chociaż na koncertach HSS nie usłyszymy klasycznych hitów TNA, to oczywiście stylistyka zespołów jest zbliżona i zyskuje sympatię szerszej rzeszy fanów.
Na uwagę zasługuje doskonały Joe Gooch, który swą przygodę z gitarą zaczął w wieku 13 lat od lekcji na instrumencie klasycznym. Wkrótce odkrył swoją prawdziwą pasję skupiając się na muzyce bluesowo-rockowej. Przełomowym momentem w jego karierze było dołączenie w 2003 roku do Ten Years After. Kolejny etap to właśnie HSS, gdzie od 2010 roku wraz z Leo Lyonsem może realizować własne pomysły muzyczne. Doskonały, klasyczny rockowy wokal, fantastyczne opanowanie instrumentu i doborowe towarzystwo sekcji rytmicznej oraz ciekawe kompozycje gwarantują niezapomniane doznania na koncercie HSS.
DANA FUCHS BAND
Dana Fuchs to fenomen – piosenkarka, której hipnotyczny głos sprawił, że krytycy porównują ją do takich legend rocka jak Janis Joplin czy Mick Jagger.
Najmłodsza z szóstki muzykalnych dzieci, Dana była wychowywana w małym miasteczku na Florydzie w otoczeniu muzyki. Grupa założona przez jej starsze rodzeństwo grywała w garażu klasycznego rocka, w domu na gramofonie leciał Ray Charles i Hank Williams, podczas gdy w szkole miała styczność z dużą dawką funku lat 70tych i 80tych.
W wieku 12 lat dołączyła do Pierwszego Chóru Gospel Baptystów, z którym co tydzień w małym kościółku na obrzeżach miasteczka śpiewem wysławiała Boga. Jako szesnastolatka była frontmenką popularnej lokalnej grupy grającej w Holiday Inn. Był to sam początek jej wielkiej potrzeby śpiewania i na tym etapie już Wildwood na Florydzie nie mogło jej zaspokoić. Wkrótce Dana wyruszyła na północ mówiąc przyjaciołom i rodzinie, że jedzie do Nowego Jorku śpiewać bluesa.
Samotna w Nowym Jorku i załamana dziewiętnastolatka wylądowała na Manhattan’s Lower East Side. Po trzeźwiącej informacji o samobójstwie jej siostry, Donny, Dana zebrała się w sobie i zaczęła na nowo, z wielkim zapałem brać udział w jamach bluesowych. Właśnie na jednym z takich jamów poznała Jona Diamonda, uznanego nowojorskiego gitarzystę, który grał z Joan Osborne i z laureatką nagrody W.C. Handy, Debbie Davis. Natychmiast rozpoznając niesamowitą muzyczną chemię między nimi, utworzyli Dana Fuchs Band.
W ciągu niecałego roku stali się głównym punktem programu najlepszych bluesowych klubów, grając na jednej scenie lub występując wspólnie z takimi gwiazdami jak John Popper, James Cotton, czy Taj Mahal. W ciągu następnego roku Dana coraz głębiej wchodziła w bluesa grając 3 długie sety jednej nocy, cztery dni w tygodniu do 3 nad ranem. Szlifowała swój charyzmatyczny głos, styl swoich wystąpień i zdobywała rzesze zwolenników.
Po dwóch latach w bluesowym obiegu Dana dojrzała do zmiany i zadecydowała, że opowie swoją własną historię i stworzy swoją własną muzykę. Razem z Jonem zaczęli intensywnie pisać oryginalne rockowe piosenki. Wkrótce Dana wróciła na Lower East Side, lecz tym razem jako artystka z muzykami na scenie, debiutując w Arlene’s Grocery przy komplecie publiczności, której odzew był ogromny – bilety na występy w The Mercury Lounge, The Stephen Talkhouse i BB King’s wyprzedawały się na pniu. Występowała na scenie z Little Feat, Marianne Faithfull, i Etta James.
Niedługo potem producenci niezależnego hitu teatralnego „Love, Janis”, usłyszawszy o Danie od wielu członków ekipy, zaprosili ją na przesłuchanie. Dana zaśpiewała parę taktów „Piece of My Heart” i z miejsca dostała rolę Janis Joplin. Zdobyła przez to wielką popularność i rzesze fanów, którzy słuchali też jej własnych kompozycji. Piosenki te znalazły się na debiutanckiej płycie „Lonely for a Lifetime”, która cieszyła się ogromnym uznaniem fanów i prasy, a czerpała inspirację muzyczną m.in. od ’60s Stax/Volt R&B, Lucindy Williams i The Rolling Stones, a lirycznie – od Toma Waitsa i Boba Dylana.
„Chciałam uchwycić soulowo-rockową wibrację, duszę, jednak z pewną prostotą” – mówi Dana. Na jej wokal duży wpływ miały takie sławy jak Etta James, Otis Redding, Bobby Bland, Aretha Franklin i Mavis Staples. Wyjątkowe kawałki to m.in. „Strung Out”, „Lonely For A Lifetime” i „Bible Baby”. Jak wyjaśnia Dana „Te piosenki opowiadają o uzależnieniu i hipokryzji religijnej oraz jak wszystkie piosenki z tej płyty dotyczą tematów, które są dla mnie niezmiernie istotne i z którymi łączą mnie osobiste, głębokie przeżycia. Jest to zupełnie podstawowa rzecz, aby mieć pełne pasji połączenie z tym, co daję, aby stworzyć szczery obraz mnie, mojego życia i moich inspiracji”. Producent, współtwórca i gitarzysta Jon Diamond mówi „Błogosławieństwem Dany jest niesamowicie ciepły, mocny i bogaty głos. Jej teksty są prawdziwe i bezpośrednie, a wszyscy artyści, za którymi podążała i ich wpływ na nią spowodowali, że udało jej się stworzyć swoje własne brzmienie i styl”.