Młody imigrant, który musiał stać się dorosły…
Temat imigrantów rozpala całą Europę. Sudabeh Mortezai poruszyła tę kwestię, jeszcze zanim stała się sprawą mocno polityczną i przedmiotem sporów na najwyższych szczeblach władzy. Ale to film nie tylko o imigrantach i ich życiu w Europie…
Dyskusyjny Klub Filmowy – projekcja filmu “Macondo”
Środa, 3.02.2016, godz. 18:00
Sala Kameralna, ul. Jana Pawła II 5
Bilet na pojedynczy seans – 10 zł, karnet na 5 filmów – 30 zł.
Do nabycia w kasie SOK i na www.bilety.soksuwalki.eu
MACONDO (Austria 2014)
czas trwania: 93 minuty
scenariusz i reżyseria: Sudabeh Mortezai
zdjęcia: Klemens Hufnagl
występują: Ramasan Minkailov, Aslan Elbiev, Kheda Gaziewa
Chociaż Ramasan ma dopiero jedenaście lat, spoczywa na nim ogromna odpowiedzialność. Według czeczeńskiej tradycji stał się właśnie mężczyzną stojącym na czele domu, który zamieszkuje razem z matką i dwiema młodszymi siostrami. Domu nietypowego, bo umiejscowionego na przedmieściach Wiednia, w tytułowym obozie dla uchodźców Macondo.
Życie jedenastoletniego uciekiniera z Czeczenii komplikuje się, gdy do Wiednia przybywa przyjaciel jego zmarłego ojca.
RECENZJE:
Fabularny debiut Sudabeh Mortezai rozwija drażliwy temat imigrantów we współczesnej Austrii. Porusza także kwestię nieobecności ojcowskiego wzorca w życiu nastolatków próbujących odnaleźć się w nieprzyjaznej rzeczywistości. Mortezai ucieka jednak od wielkomiejskiego zgiełku żyjącego przebrzmiałą sławą Mozarta, dawną elegancją. Zamiast tego przenosi nas do betonowego szałasu, w którym szczyt dziecięcej rozrywki stanowi zabawa w złomiarzy. (przeczytaj całość na www.stopklatka.pl)
W obrazie Mortezai najlepszy wątek stanowi relacja Ramasana z Isą. Panowie zaprzyjaźniają się, razem majsterkują, rozmawiają jak równy z równym. W momencie, w którym Isa „wprowadza się” w życie Aminat – matki chłopca, Ramasan reaguje agresywnie na mężczyznę, bo to w końcu on jest panem domu, on dba o dobro i bezpieczeństwo najbliższych i nigdy nie pozwoli na to, aby jego obowiązki przejął ktoś obcy. (przeczytaj całość na www.plasterlodzki.pl)
„Macondo” to historia opowiedziana oczami dziecka. Ramasan buntuje się wobec oczekiwań, obowiązków, którymi to bombarduje go matka. Odbiera swoje siostry ze szkoły, opiekuje się nimi popołudniami, samodzielnie robi zakupy. Jest pełnoetatowym ojcem dwójki dziewczynek i jego matka uważa to za coś totalnie naturalnego. Bo przecież taki jest czeczeński zwyczaj. Jednak Ramasan zaczyna się powoli buntować. Patrzy na swoich kolegów z obozu, którym w głowie tylko psoty. Chłopiec zaczyna podążać ich śladem, decyduje się na drobne kradzieże, a nawet próbuje się włamać to parku maszyn. Może to przekreślić szanse rodziny o azyl, a także dalszy ich pobyt w Austrii. Mortezai przeprowadza nas przez wszystkie stany emocjonalne chłopca. Złość, zazdrość, tęsknotę, smutek. To dziecko naznaczone ogromną traumą. Dzieciństwo spędzone w Czeczenii to wspomnienia walk, czołgów, karabinów, które chłopiec wciąż rysuje na szkolnych zajęciach. Jego dramat polega także na wychowywaniu się bez ojca, przez co ciężko mu uniknąć ogromu odpowiedzialności, który na nim spoczywa. (przeczytaj całość na www.rec-en-zent.blogspot.com)
Siłą reżyserki jest to, że doskonale wie, o czym opowiada. Nie tworzy filmu interwencyjnego, nie przylepia sobie modnej łatki artystki zaangażowanej społecznie, tylko wnikliwie analizuje toczące życiem uchodźców problemy i prześwietlone prezentuje je widzowi. Dzięki temu zamiast taniej publicystyki otrzymujemy rzeczowy komentarz do kulejącej ostatnio polityki multikulturowej w Zachodniej Europie. (przeczytaj całość na www.film.interia.pl)
Mieszkająca w Wiedniu Iranka o drażliwych sprawach potrafi mówić bez podnoszenia głosu. W “Macondo” nie uświadczymy pełnych goryczy manifestów i wiecowych haseł. Mortezai piętnuje Austriaków za ksenofobię, ale – inaczej choćby Ulrich Seidl – nie musi w tym celu wywlekać trupów z szaf ani zaglądać do piwnic w poszukiwaniu duchowych spadkobierców Josefa Fritzla. Zamiast tego autorka potrafi uznać, że za niedole imigrantów w dużej mierze odpowiadają oni sami, i skrytykować swoich bohaterów za brak chęci do asymilacji. (przeczytaj całość na www.film.dziennik.pl)
NASTĘPNE FILMY W DKF 13
17 lutego
PAN LAZHAR (Kanada 2011 / 94’)
reżyseria: Philippe Falardeau
zdjęcia: Ronald Plante
występują: Mohamed Fellag, Sophie Nélisse, Émilien Néron
NAGRODY i WYRÓŻNIENIA:
- MFF Locarno 2011 – Nagroda Publiczności i Nagroda Variety Piazza Grande
- MFF Toronto 2011 – Najlepszy pełnometrażowy film kanadyjski – nagroda miasta Toronto
- Kanadyjski kandydat do Oscara
Bahir Lazhar to algierski imigrant, który trafia do szkoły podstawowej, by zastąpić tragicznie zmarłego nauczyciela. Nie każdemu podoba się osoba pana Lazhara, w zdominowanej przez kobiety placówce. Dla bohatera misja nauczyciela nie polega na suchym nauczaniu przedmiotu. Mężczyzna z oddaniem angażuje się w pomoc dzieciom, które przeżywają śmierć poprzedniego nauczyciela, jednak nikt nie zdaje sobie sprawy, że sam Lahzar znajduje się w potrzebie.
2 marca
HAPPY, HAPPY (Norwegia 2011 / 88’)
reżyseria: Anne Sewitsky
zdjęcia: Anna Myking
występują: Agnes Kittelsen, Henrik Rafaelsen, Joachim Rafaelsen
NAGRODY i WYRÓŻNIENIA:
- MFF Sundance 2011 – Główna Nagroda Jury – najlepszy dramat zagraniczny
- MFF Amanda 2011 – nagroda dla najlepszego aktora Henrika Rafaelsena
- Norweski kandydat do Oscara
Rodzina dla Kai jest najważniejsza. Jest niepoprawną optymistką, mimo że żyje z mężczyzną, który woli iść na polowanie, a nie chce się z nią kochać, bo nie jest już taka atrakcyjna, jak kiedyś. Trudno – życie nie jest usłane różami, mówi sama sobie. Trudno jej jednak utrzymać emocje na wodzy, kiedy obok wprowadza się idealna para. Taka, jaką sama chciałaby stanowić ze swoim mężczyzną. Są zgrani, zakochani, rozumiejący się bez słów i mają adoptowane etiopskie dziecko. Nowi sąsiedzi otwierają Kai oczy na wiele spraw. To przebudzenie niesie konsekwencje dla wszystkich wkoło. Kiedy przychodzi Boże Narodzenie, staje się oczywiste, że nic nie będzie tak jak wcześniej. Niezależnie od tego, jak Kaja będzie się starać.
16 marca
W LEPSZYM ŚWIECIE (Dania, Szwecja 2010 / 119’)
reżyseria: Susanne Bier
zdjęcia: Morten Søborg
występują: Mikael Persbrandt, Trine Dyrnholm, Ulrich Thomsen
NAGRODY i WYRÓŻNIENIA:
- Oscar 2011 dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego
- Złoty Glob 2011
- Europejska Nagroda Filmowa 2011 dla najlepszego europejskiego reżysera roku
- RomeFilmFest 2010 – Nagroda Marc’Aurelio – Nagroda Publiczności i Wielka Nagroda Jury
Szwed Anton pracuje jako lekarz w obozie dla uchodźców w Sudanie, ratując ofiary morderstw lokalnej milicji. W rodzinnym domu w Danii zostawił dwójkę dzieci i rozpadające się małżeństwo. Syn Antona, Elias, jest dręczony w szkole, jednak z pomocą przychodzi mu kolega Christian. Chłopak jest półsierotą, ponieważ niedawno zmarła mu matka, a on oskarża ojca o jej śmierć. Christian broni Eliasa przed napastnikami, grożąc im nożem. Anton stara się nauczyć chłopców, jak nadstawiać drugi policzek.
Kategoria: Archiwum
