Tacy nauczyciele są tylko w filmach?
Gdzie są takie szkoły, gdzie są tacy nauczyciele? Na pewno w filmach. “Młodzi gniewni”, “Belfer”, “Stowarzyszenie umarłych poetów”… “Pan Lazhar” pozornie jest bardzo podobny do tych filmów, ale kanadyjski kandydat do Oscara wygląda tak tylko na początku.
Dyskusyjny Klub Filmowy – projekcja filmu “Pan Lazhar”
Środa, 17.02.2016, godz. 18:00
Sala Kameralna, ul. Jana Pawła II 5
Bilet na pojedynczy seans – 10 zł, karnet na 5 filmów – 30 zł.
Do nabycia w kasie SOK i na www.bilety.soksuwalki.eu
PAN LAZHAR (Austria 2011)
czas trwania: 94 minuty
scenariusz i reżyseria: Philippe Falardeau
występują:
Mohamed Fellah jako Bachir Lazhar
Sophie Nélisse jako Alice L’Écuyer
Émilien Néron jako Simon
Marie-Ève Beauregard jako Marie-Frédérique
Vincent Millard jako Victor
i inni…
Bahir Lazhar to algierski imigrant, który trafia do szkoły podstawowej, by zastąpić tragicznie zmarłego nauczyciela. Nie każdemu podoba się osoba pana Lazhara, w zdominowanej przez kobiety placówce. Tym bardziej, że nowy nauczyciel nie ogranicza się do suchego nauczania przedmiotu.
Mężczyzna z oddaniem angażuje się w pomoc dzieciom, które przeżywają śmierć poprzedniego nauczyciela, jednak nikt nie zdaje sobie sprawy, że sam Lahzar znajduje się w potrzebie.
NAGRODY i WYRÓŻNIENIA
- MFF Locarno 2011 – Nagroda Publiczności i Nagroda Variety Piazza Grande
- MFF Toronto 2011 – Najlepszy pełnometrażowy film kanadyjski – nagroda miasta Toronto
- Kanadyjski kandydat do Oscara
RECENZJE
“Dzieło Philippe’a Falardeau stanowi znakomitą odtrutkę na patos “Stowarzyszenia Umarłych Poetów”. Podczas gdy profesor Keating z filmu Petera Weira był przez uczniów nazywany Kapitanem, tytułowy bohater “Pana Lazhara” zasłużyłby co najwyżej na miano szeregowca. Jako algierski imigrant bez prawa stałego pobytu w Kanadzie pedagog ma pozornie niewielkie szanse na zdobycie autorytetu wśród podopiecznych. Mimo wszystko pan Lazhar nie przestaje być wymagający, a zamiast dotychczasowych prostych zadań zleca dziesięciolatkom dyktanda z dzieł zebranych Balzaka. Mężczyzna nie ogranicza się zresztą wyłącznie do realizacji szkolnego programu i pragnie przekazać swoim uczniom prawdziwą lekcję życia” (przeczytaj całą recenzję na: film.onet.pl)
“Philippe Falardeau stworzył film ciepły i mądry. Mówi bardzo poważnie o śmierci, jednak dzięki temu, że włącza w to pierwiastek dziecięcy, całość nabiera prostego sensu odartego z dorosłych tematów tabu. Pewien rodzaj beztroski, która kryje się w dzieciach, pozbawiony jest strachu przed rozmową, choćby miało to boleć i wyciskać łzy na policzkach. Film ten moralizuje w delikatny sposób i pokazuje, że wszelkie bariery stawiamy sobie sami, sami spychamy się w kąt i doprowadzamy do wewnętrznej destrukcji. Potrzebny jest drugi człowiek, kontakt z nim. Relacje, a wraz z nimi więzy i emocje, które wytwarzają się na tej płaszczyznie, pozwalają zachować stabilność i poczucie bezpieczeństwa, jakkolwiek chwiejna nie byłaby otaczająca nas rzeczywistość.” (przeczytaj całą recenzję na: www.plasterlodzki.pl)
“W „Panu Lazharze” Kanadyjczyka Philippe’a Falardeau problemem okazuje się relacja nauczyciela z wychowankami. Rzecz nie dotyczy jednak trudności dogadywania się ludzi pochodzących z odmiennych środowisk i kultur, tylko empatii i otwierania się na cierpienie, pomimo dzielących różnic. Traumę przeżywają w filmie obie strony: dzieci z montrealskiej podstawówki, które muszą zmierzyć się z samobójczą śmiercią ich ulubionej nauczycielki (niektóre biorą winę na siebie). Oraz ich nowy wychowawca, algierski imigrant, starający się odzyskać psychiczną równowagę po stracie całej swojej rodziny. Niekonwencjonalne metody pracy obcego, zaufanie i czułość, jaką okazuje klasie, łamią bariery, ale też budzą kontrowersje. Pan Lazhar (Mohamed Fellag) nie przestrzega obowiązującego zakazu kontaktów fizycznych z uczniami. Karci je, dotyka, rozmawia otwarcie o przemocy i śmierci (przeczytaj całą recenzję na: www.polityka.pl)
“Mogłoby się wydawać, że to temat przerobiony już przez kino na wszystkie możliwe sposoby. Przypadkowy nauczyciel przejmuje klasę, która wcale nie chce mieć z nim nic do czynienia. Cierpliwością, empatią, entuzjazmem przełamuje niechęć i w końcu zjednuje sobie uczniów. Zwłaszcza Hollywood upodobało sobie ten schemat, pokazując go w wersji to romantyczno-antysystemowej (“Stowarzyszenie umarłych poetów”), to społecznie zaangażowanej (“Młodzi gniewni”), to sensacyjnej (“Belfer”). Nominowany w ubiegłym roku do Oscara film Philippe’a Falardeau (przegrał, podobnie jak “W ciemności” Agnieszki Holland, z irańskim “Rozstaniem”) ten schemat także wypełnia krok po kroku. Ale tylko pozornie” (przeczytaj całą recenzję na: film.dziennik.pl)
NASTĘPNE FILMY W DKF 13
2 marca
HAPPY, HAPPY (Norwegia 2011 / 88’) >>>
reżyseria: Anne Sewitsky
zdjęcia: Anna Myking
występują: Agnes Kittelsen, Henrik Rafaelsen, Joachim Rafaelsen
NAGRODY i WYRÓŻNIENIA:
- MFF Sundance 2011 – Główna Nagroda Jury – najlepszy dramat zagraniczny
- MFF Amanda 2011 – nagroda dla najlepszego aktora Henrika Rafaelsena
- Norweski kandydat do Oscara
Rodzina dla Kai jest najważniejsza. Jest niepoprawną optymistką, mimo że żyje z mężczyzną, który woli iść na polowanie, a nie chce się z nią kochać, bo nie jest już taka atrakcyjna, jak kiedyś. Trudno – życie nie jest usłane różami, mówi sama sobie. Trudno jej jednak utrzymać emocje na wodzy, kiedy obok wprowadza się idealna para. Taka, jaką sama chciałaby stanowić ze swoim mężczyzną. Są zgrani, zakochani, rozumiejący się bez słów i mają adoptowane etiopskie dziecko. Nowi sąsiedzi otwierają Kai oczy na wiele spraw. To przebudzenie niesie konsekwencje dla wszystkich wkoło. Kiedy przychodzi Boże Narodzenie, staje się oczywiste, że nic nie będzie tak jak wcześniej. Niezależnie od tego, jak Kaja będzie się starać.
16 marca
W LEPSZYM ŚWIECIE (Dania, Szwecja 2010 / 119’)
reżyseria: Susanne Bier
zdjęcia: Morten Søborg
występują: Mikael Persbrandt, Trine Dyrnholm, Ulrich Thomsen
NAGRODY i WYRÓŻNIENIA:
- Oscar 2011 dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego
- Złoty Glob 2011
- Europejska Nagroda Filmowa 2011 dla najlepszego europejskiego reżysera roku
- RomeFilmFest 2010 – Nagroda Marc’Aurelio – Nagroda Publiczności i Wielka Nagroda Jury
Szwed Anton pracuje jako lekarz w obozie dla uchodźców w Sudanie, ratując ofiary morderstw lokalnej milicji. W rodzinnym domu w Danii zostawił dwójkę dzieci i rozpadające się małżeństwo. Syn Antona, Elias, jest dręczony w szkole, jednak z pomocą przychodzi mu kolega Christian. Chłopak jest półsierotą, ponieważ niedawno zmarła mu matka, a on oskarża ojca o jej śmierć. Christian broni Eliasa przed napastnikami, grożąc im nożem. Anton stara się nauczyć chłopców, jak nadstawiać drugi policzek.
Kategoria: Archiwum
