Upiór w operze ponownie w Operze Podlaskiej!

Wzrusza, bawi, uwodzi i… uzależnia – taki jest najpopularniejszy musical w historii. Opera i Filharmonia Podlaska ulega urokowi Upiora kolejny raz i ponownie zaprasza go na swoją scenę! Tym razem w Sylwestra!

W sylwestrową noc (31 grudnia), dokładnie po 592 dniach przerwy, na Dużej Scenie OiFP ponownie zagości musical, który pokochała publiczność na całym świecie. „Upiór w operze” Andrew Lloyda Webbera zachwycił także widzów Opery i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku, gdzie do tej pory zagrano go 91 razy dla blisko 62 tysięcy osób.

fot. M. Heller

Spektakl realizowany w OiFP jest produkcją oryginalną Teatru Muzycznego Roma w reżyserii Wojciecha Kępczyńskiego, w głównych rolach wystąpią świetni artyści, którzy już gościli na deskach OiFP. Widowisko zachwyca wspaniałą muzyką, ale także scenografią będącą odwzorowaniem elementów znajdujących się w Operze Garnier w Paryżu, miejsca w którym rozgrywa się akcja musicalu. Najbardziej charakterystycznym elementem dekoracji jest ważący 250 kg żyrandol, który podczas spektaklu spada na scenę pędząc nad głowami widzów z prędkością 2 m/s.

fot. M. Heller

– „Upiór w operze” na deskach Opery w Białymstoku był marzeniem nie tylko moim, ale jak się okazało wielu mieszkańców regionu. Spektakl obejrzało prawie 62 tysiące widzów. Wznawiając „Upiora” szczególnie zapraszamy w progi OiFP tych, którzy widowiska jeszcze nie widzieli, ale jestem pewien, że wiele osób przyjdzie na spektakl, by przeżyć te niezwykłe emocje jeszcze raz! – mówi o spektaklu dyrektor OiFP Damian Tanajewski.

Media o “Upiorze w Operze” – KLIKNIJ!

fot. M. Heller

Opera i Filharmonia zaprasza do kas i na www.oifp.eu.

fot. M. Heller

“UPIÓR W OPERZE”
ANDREW LLOYD WEBBER
Reżyseria: Wojciech Kępczyński
II Reżyser/Reżyseria Świateł: Sebastian Gonciarz
Przekład Libretta: Daniel Wyszogrodzki
Kierownictwo Muzyczne/Dyrygent: Maciej Pawłowski
Scenografia: Paweł Dobrzycki
Kostiumy: Magdalena Tesławska/Paweł Grabarczyk
Choreografia: Paulina Andrzejewska
Reżyseria Premiery Londyńskiej: Harold Prince

Obsada:

UPIÓR
DAMIAN ALEKSANDER / TOMASZ STECIUK
CHRISTINE DAAÉ
EDYTA KRZEMIEŃ / PAULINA JANCZAK / KAJA MIANOWANA
RAOUL DE CHAGNY
RAFAŁ SUPIŃSKI / BARTŁOMIEJ ŁOCHNICKI
CARLOTTA GIUDICELLI
ANNA WOLFINGER / MAGDALENA MASIEWICZ / AGNIESZKA DONDAJEWSKA
UBALDO PIANGI
KRZYSZTOF STANKIEWICZ / PRZEMYSŁAW BORYS
RICHARD FIRMIN
GRZEGORZ PIERCZYŃSKI / MACIEJ NERKOWSKI
GILLES ANDRÉ
TOMASZ STECIUK / JAKUB WOCIAL / PAWEŁ STRYMIŃSKI / WOJCIECH DMOCHOWSKI
MEG GIRY
HANNA RÓŻANKIEWICZ / KAJA MIANOWANA
MADAME GIRY
ANITA STECIUK / JOANNA TRAFAS
JOSEPH BUQUET / LICYTATOR
BOGDAN KORDY / ADAM WĘGLIŃSKI

PROLOG

Paryż, rok 1911. Na scenie Opera Populaire trwa aukcja dekoracji teatralnych. Stary Raoul, wicehrabia de Chagny, kupuje pozytywkę z małpką. Numer 666 to żyrandol, który przed laty spowodował słynną katastrofę w „tajemniczej historii Upiora w operze”. Zapalony żyrandol powraca na swoje dawne miejsce pod sufitem teatru…

AKT I

Opera Populaire wiele lat wcześniej. Trwa próba do opery „Hannibal”. Dotychczasowy właściciel oznajmia zespołowi, że sprzedał teatr panom Firmin i André. Nowi dyrektorzy przyglądają się tancerkom – zwłaszcza młodej Christine Daaé. Proszą primadonnę Carlottę o wykonanie arii z III aktu opery. Jej popis przerywa oberwanie kurtyny. Zespół podejrzewa, że za wypadkiem stoi tajemniczy „duch opery”. Gdy diwę zastępuje Christine, śpiewa nadspodziewanie dobrze – to podobno zasługa jej zagadkowego „mistrza”. Po premierze do garderoby nowej gwiazdy przychodzi Raoul, wicehrabia de Chagny, nowy patron teatru. Okazuje się, że oboje znali się w dzieciństwie. Po wyjściu Raoula ujawnia się zazdrosny „mistrz” w masce i zabiera dziewczynę do swojego podziemnego królestwa. Zafascynowana – zrywa maskę skrywającą jego twarz. Rozwścieczony początkowo Upiór skarży się na los, który uczynił z niego odmieńca. Tymczasem na scenie Buquet – szef maszynistów – straszy tancerki opowieściami o Upiorze i o jego groźnym lasso. Nowi dyrektorzy zaczynają dostawać niejasne listy, w których „duch opery” domaga się loży nr 5 do swojej wyłącznej dyspozycji i domaga się zmian w obsadzie przygotowywanej opery „Il Muto”. Christine ma wystąpić w głównej roli, Carlotta zaś dostać rolę niemą. Urażona diwa posądza o spisek Christine i Raoula, ale udaje się postawić na swoim, kiedy grozi, że odejdzie z teatru wraz z mężem tenorem Piangim. Podczas premiery Raoul prowokacyjnie zajmuje miejsce w loży nr 5. Przedstawienie przerywa ingerencja Upiora, który sprawia, że Carlotta traci nagle głos. W zamieszaniu na scenie zostaje znaleziony trup Buqueta. Christine przyznaje Raoulowi, że była w kryjówce Upiora. On nie dowierza jej, ale oferuje opiekę i wyznaje miłość. Upiór podsłuchuje ich i obiecuje zemstę. Sprawia, że podczas ukłonów po „Il Muto” na scenę spada żyrandol.

AKT II

Po kilku miesiącach śmietanka towarzyska Paryża pojawia się na balu maskowym w operze. Christine i Raoul są zaręczeni, ale dziewczyna nalega na utrzymanie tego w tajemnicy. Zabawę przerywa pojawienie się Upiora, który wręcza dyrektorom partyturę swojej opery „Don Juan tryumfuje” i żąda wystawienia jej przez teatr. Utrzymuje, że dziewczyna nadal należy do niego. Madame Giry, nauczycielka tańca, mówi Raoulowi, kim naprawdę jest Upiór: to geniusz o zdeformowanej twarzy, od lat zamieszkujący podziemia opery, gdzie komponuje muzykę i prowadzi eksperymenty z dziedziny inżynierii. Realizacja żądań Upiora wywołuje zamieszanie, które potęgują jego kolejne listy. Raoul proponuje zastawienie pułapki na Upiora podczas premiery „Don Juana” z Christine jako przynętą. Próby do nowej opery posuwają się opornie, jej materiał muzyczny jest co najmniej niekonwencjonalny. Rozdarta Christine udaje się na grób ojca, gdzie postanawia zrzucić z siebie cienie przeszłości. Na cmentarzu dochodzi do otwartej walki pomiędzy Upiorem i Raoulem. Christine ucieka z narzeczonym, Upiór znów przysięga zemstę. W dniu premiery wspierany przez policję Raoul zostawia w teatrze pułapkę. W kulminacyjnym duecie towarzyszy Christine zamaskowana postać – to nie może być Piangi. Dziewczyna domyśla się prawdy i demaskuje Upiora oczach publiczności. Kiedy oboje znikają, Carlotta odkrywa martwe ciało Piangiego. Rozjuszony tłum rusza w pościg za Upiorem, aby pomścić jego ofiary. Madame Giry podprowadza Raoula pod kryjówkę Upiora. Najważniejsze, by „przed nosem trzymać dłoń” – to jedyna ochrona przed lassem… Kryjówka na podziemnym jeziorze staje się miejscem ostatniej konfrontacji. Christine, zmuszona przez Upiora do przywdziania ślubnej sukni, spodziewa się najgorszego. Upiór jest przekonany, że dziewczyna nie jest w stanie go pokochać ze względu na szpetotę twarzy. Dla Christine jednak liczy się wnętrze człowieka, czego Upiór nie rozumie. Raoul pada ofiarą lasso w chwili przybycia do kryjówki. Upiór stawia ultimatum: życie wicehrabiego za dozgonną miłość Christine. Raoul gotów jest oddać życie za jej wolność. Christine daje wyraz współczuciu dla Upiora i całuje go – zdumiony tym gestem Upiór pozwala narzeczonym odpłynąć.

Kategoria: Archiwum