Koncerty Wigrosfera 2.0

Artysta dźwiękowy, perkusista, Autor projektów z dziedziny muzyki i sztuki dźwięku. Zajmuje się field recordingiem, akustyczną ekologią i krajobrazem akustycznym. Tworzy instalacje dźwiękowe. W jego pracy kluczowe pojęcia to noise, soundscape i groove. Interesują go poszukiwania w sferze perkusji oraz live electronic, muzyka improwizowana i elektroakustyczna, komponuje przy użyciu komputera, Realizuje projekty poświęcone muzyce współczesnej, akustycznej ekologii i sztuce dźwięku oraz prowadzi warsztaty. Występuje jako Arszyn. Gra w zespole Synchrotrony. 

https://krzysztoftopolski.wordpress.com/

Trębacz związany z trójmiejskim środowiskiem muzycznym, mieszkający na co dzień w Gdańsku. Prowadzi bardzo bogate życie koncertowe i świetnie odnajduje się na wielu płaszczyznach muzycznych. Jego styl opiera się na starciu dwóch energii – z jednej strony przynależność do tradycji, z drugiej totalna wolność. Jest to efekt współpracy z takimi artystami jak: Markus Stockhausen, John Medeski, John Scofield, Andreas Staier, Leszek Kułakowski, Marcin Masecki, Mitch & Mitch, Nikola Kołodziejczyk.
W roku 2019 zdobył najbardziej prestiżową nagrodę przemysłu muzycznego w Polsce – nagrodę Akademii Fonograficznej FRYDERYK w kategorii Jazzowy Debiut Roku za album „Don’t Hesitate! 
Oprócz szeroko rozumianej muzyki improwizowanej, specjalizuje się w wykonawstwie muzyki dawnej. Na stałe współpracuje z zespołem Tubicinatores Gedanenses, korpusem trąbek historycznych osadzonym w gdańskiej tradycji muzycznej. 
Od 2019 roku jest wykładowcą na kierunku Jazz i Muzyka Estradowa w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku.

Roshko Brothers tworzą bracia Jan i Adam Roszkowscy. Obaj absolwenci Uniwersytetu Muzycznego im. F. Chopina. Jan ukończył Manhattan School of Music w Nowym Jorku. Adam, Królewskie Konserwatorium w Brukseli.
Bracia Roszkowscy to technologiczni smyczkowcy. Reprezentują nurt new classical, który wyraża się poprzez nowe podejście do klasycznie znanych formuł muzycznych oraz zastosowań akustycznego instrumentarium. Bracia, oboje wykształceni w duchu muzyki klasycznej ale od zawsze byli zafascynowani elektroniką. Pokazuje to ich ostatni projekt #RoshkoHitTheRoad, w którym muzycy improwizują i aranżują hity za pomocą smartphonów. Ich najnowsza muzyka to połączenie tych stylów a zarazem zapowiedź debiutanckiej płyty. 
W 2012 i 2013 roku odbyli dwie trasy koncertowe z punk/jazzowym projektem A Gambler’s Hand na perkusję i kwartet smyczkowy o łącznej liczbie 50 koncertów w 10 krajach Europy. Między innymi na: EFG London Jazz Festival, 26th Vilnius Jazz Festival, Christopher Summer Festival, Delemont Jazz Days (Szwajcaria) Gent Handelsbeurs (Belgia). 

Pierwsze kilkanaście koncertów Ludojada było w całości improwizowane. Zwieńczeniem tego okresu było nagranie albumu w studiu analogowym Maćka Cieślaka z zespołu Ścianka. Bez przygotowania, w dwa wieczory, zespół zarejestrował 23 improwizowane kompozycje, ustalając prawdopodobnie nowy rekord płodności muzycznej.

Z końcem roku 2011 zespół odniósł swój największy sukces, wygrywając ogólnopolski konkurs wydawnictwa Machina, w którym zwyciężył jednogłośnie, nokautując już w pierwszej rundzie wszystkich przeciwników – nagrodą było nagranie płyty i 100 tys PLN. Płyta została nagrana w Lublinie w studiu Budki Suflera – w tym wypadku Ludojad postawił na krótkie formy muzyczne przypominające piosenki , których spłodził około 15, z czego 9 zostało wybranych na krążek. Nad brzmieniem płyty czuwali Marcin Macuk, Marcin Cichy i Andrzej Smolik.

Zespół długo szukał wydawcy i w końcu schronił się pod skrzydłami ultra-niszowego wydawnictwa Cali Zieloni Recording Studio. Muzycy pożerali widownię na festiwalach: Dwa Brzegi w Kazimierzu Dolnym, Fama w Świnoujściu, KontenerART w Poznaniu, Photomonth w Krakowie, Fląder w Gdańsku, Wszystkie Strony Świata w Puławach oraz wielu klubach w całej Polsce. Po zagraniu kilkudziesięciu koncertów Ludojad stał się w miarę rozpoznawalny i choć często zdarzało się, że publiczność nie rozumiała tego co działo się na scenie, to i tak bardzo chętnie i z rumieńcami na twarzach chłonęła płynącą ze sceny energię. Grupa nigdy nie starała się być spójna stylistycznie, a piosenki, które powstały do tej pory, ocierają się o niemal wszystkie gatunki muzyczne.